Om Tramping Klub

Tomek Tułak – założyciel Om Tramping Klubu, absolwent leśnictwa i religioznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Podróże to jego żywioł, esencja życia, nie usiedzi na miejscu. Urodzony globtroter, przez kilka lat mieszkał w Indiach. Azja to zresztą jego miłość – szczególnie upodobał sobie Himalaje, gdzie przemierzył tysiące kilometrów pieszo.

Do podróży i przenikania w głąb kultur zainspirowały Tomka Tułaka studia „innych światów” – religioznawstwo i fantastyka. Ulubione kierunki to: Indie, Syberia, Nepal, kraje dawnych Indochin, Pakistan. Często podróżuje również po Ameryce Południowej i Północnej.

Cały czas pełny nowych inicjatyw podróżniczych i pomysłów. Gdy nie podróżuje, o podróżach opowiada. Prowadzi prelekcje i slajdowiska, współpracuje z Muzeum Azji i Pacyfiku, ośrodkami kulturalnymi, bibliotekami, klubami podróży na terenie całej Polski.

Ukończył handel zagraniczny, a podyplomowo afrykanistykę i dziennikarstwo na UW. Pracował w Polskim Radiu, w czołowych agencjach reklamowych, odpowiadał za sukces komercyjny „Pana Tadeusza” w reż. Andrzeja Wajdy. Taak, Grzesiek Malec ma barwne doświadczenie i ogromną wiedzę o świecie, a mimo to pozostaje skromnym i serdecznym człowiekiem. Z takim pilotem można koniec kraść!

Jeśli zapytasz, dlaczego został pilotem wycieczek, odpowie: z ciekawości, chęci poznania ludzi i świata. W tej roli odnalazł się doskonale. Zaczął już na studiach od prowadzenia trampingów do Indii oraz Nepalu. Po jednej z takich wycieczek został w Azji na 1,5 roku. Do Azji wracał zresztą wielokrotnie, choć przemierzał też Amerykę Łacińską oraz bliższe, bo europejskie zakątki.

W wolnym czasie Grzesiek Malec jeździ na rowerze. Objechał już lwią część Europy, w tym całą Polskę, Hiszpanię, Portugalię, Włochy i Austrię. Z roweru chętnie przesiada się na kajak, a w domu oddaje się medytacji, pochłanianiu masowo książek i gotowaniu.

W branży turystycznej od 2005 roku. Zawodowo zajmuje się komunikacją oraz marketingiem internetowym, ale zaczynała jako dziennikarka. Autorka ponad 20. publikacji turystycznych po świecie, w tym pierwszego polskiego przewodnika po Indiach północnych, Nepalu i Goa (Bezdroża), za który otrzymała Nagrodę Magellana.

Felicja Bilska mieszkała w 4 krajach, ma za sobą krótki epizod z dyplomacją i dłuuugi romans z Azją. Największym afektem darzy Himalaje, a zwłaszcza Bhutan. Jest jedną z kilku osób w Polsce, które wyspecjalizowały się w tematyce bhutańskiej. Prowadzi także wykłady poświęcone architekturze.

Kolekcjonuje dobre wrażenia i tkaniny orientalne. Podróżuje, bo świat jest piękny. Lubi się śmiać, dobrze zjeść i pogawędzić.

Foto: Dorota Skowrońska

Dla Ewy Kucińskiej wędrówki są jak powietrze – bez jednego i drugiego nie może żyć. Swoją podróżniczą miłość ulokowała w Azji. Fascynują ją indonezyjskie wulkany oraz rdzenne kultury – ich codzienność i rytuały. Równie chętnie wraca do Nepalu, Birmy, Indii, nie zapomina o Azji Południowo-Wschodniej, np. o Tajlandii, gdzie uczyła angielskiego buddyjskich mnichów.

Ewa Kucińska to kobieta rozlicznych talentów. Ot, istny wulkan energii, z którym nikt się nie nudzi. Z wykształcenia jest psycholożką społeczną oraz dyplomowaną instruktorką rekreacji ruchowej ze specjalnością hipoterapia. Jeździectwo to zresztą jej wielka pasja i tę sztukę opanowała do perfekcji. Na końskim grzbiecie przemierzyła już andyjskie zbocza, Mongolię i część Syberii.

W wolnych chwilach oddaje się gotowaniu, a podczas wypraw z Om Tramping zdarza się jej również uczyć jogi (jest też instruktorką tej starożytnej techniki).

Michał Kaczmarek (el Monje) – absolwent wydziału geografii na UAM w Poznaniu oraz choreografii w Warszawie. Ma trzy pasje: podróże, tango i góry, które z powodzeniem od lat łączy w życiu. Wspinał się na lodowiec Islandii, tańczył pokaz tanga na festiwalu w Argentynie, reprezentował polskie tańce narodowe w Korei Południowej; zakochany miłością wzajemną w Ameryce Południowej, szczególnie w Argentynie.

Założyciel pierwszego w Europie regularnego Teatru Tanga, organizator wyjazdów do Buenos Aires. W wolnych chwilach przemierza górskie szlaki samotnie lub z przyjaciółmi. Uwielbia siłę przyrody Gór Skandynawskich, bezkresne przestrzenie Patagonii, wciąż żywy folklor i kulturę ludności mieszkającej w Andach.

Mówi płynnie po angielsku i hiszpańsku, posiada państwową licencję pilota wycieczek z czasów, kiedy była jeszcze obowiązkowa ;), pije dużo yerba mate.

Podróżuje też intensywnie po Europie (Skandynawia i Bałkany)  z grupami jako kierowca i zarazem pilot wycieczek.

Robert Sulkiewicz – a właściwie Robert Hózman Mirza Sulkiewicz – jest z pochodzenia Tatarem o duszy kosmopolity, od lat aktywnie działającym na niwie budowania pomostów między kulturami. Orędownik kultury żydowskiej, rozmiłowany w Indiach i sztuce gotowania. Znakomity towarzysz podróży, przewodnik, gawędziarz.
Współtwórca „77 Słoni – Indie”, 17-odcinkowego serialu podróżniczego, obrazującego świat wielowątkowej tradycji, historii oraz codzienności tego wielkiego kraju i jego mieszkańców (trailer obejrzysz tutaj…)

Prowadzi też pokazy kulinarne w ramach programu „Poland Taste Good” (ostatnio Johannesburg i Mumbai).

Robert Sulkiewicz to postać znana i ceniona w Kazimierzu Dolnym za sprawą prowadzonej przez lata kultowej Knajpy u Fryzjera. W tym pięknym miasteczku przez lata organizował ponadto Festiwale Muzyki i Tradycji Klezmerskiej i brał udział w stworzeniu Festiwalu Filmu i Sztuki Dwa Brzegi.

Robert Hózman Mirza Sulkiewicz zabiera Was na wyprawę do Indie południowe i Goa, w pełną słońca podróż szlakiem najstarszych cywilizacji, a także na tramping po Birmie – kraju złotego Buddy.

Ola Synowiec swoje życie związała z Meksykiem oraz pisaniem. Obie te pasje połączyła na tyle skutecznie, że dziś uchodzi za jedną z najbardziej rozpoznawalnych dziennikarek i podróżniczek, specjalizujących się właśnie w tym regionie.
Absolwentka latynoamerykanistyki i polonistyki. Od 2011 roku mieszka i pracuje w Meksyku, skąd regularnie pisze o nim dla polskiej prasy, publikując m.in. w „Dużym Formacie”, „Podróżach” czy „Focusie”. Prowadzi najbardziej znany polski blog, poświęcony tej części świata: Mexico Magico Blog, pisze przewodniki turystyczne i jest autorką książki reportażowej „Dzieci Szóstego Słońca. W co wierzy Meksyk”.

Aby zbliżyć się do kultury studiowała tsotsil, język Majów ze stanu Chiapas. Aby poznać kraj „od kuchni” – wraz z chłopakiem przemierzyła Meksyk pieszo, z południa na północ, pokonując ponad 4000 kilometrów.

W wolnym czasie zaczytuje się w science-fiction, bo największym marzeniem Oli Synowiec  jest podróż w kosmos. Stwierdziła jednak, że zanim zacznie poznawać inne światy, skupi się na tym naszym. Że to będzie taka rozgrzewka.

Kocham nowe wyzwania, sport, obcowanie z przyrodą – mówi o sobie Artur Skrzyszowski.  Mówi skromnie, choć na koncie nagród sporo, w tym choćby nagroda Rejs Roku i Kolosy, a swoimi pasjami spokojnie obdzieliłby kilka osób.
Życie związał głównie z wodą. Artur Skrzyszowski jest bowiem zawodowym żeglarzem, na codzień kapitanem polskiego jachtu regatowego Selma Racing. Startował w największych regatach świata, żeglował jako co-skipper na jachcie Selma Expeditions kilkanaście razy opływając przylądek Horn i 6 razy odwiedzając Antarktydę. Był też członkiem załogi wyprawowej na Morze Rossa – ustanowiono wówczas rekord świata w żegludze najdalej na południe oraz dokonano pierwszego polskiego wejścia na wulkan Erebus.

Od czasu do czasu porzuca życie wilka morskiego, by przeistoczyć się w człowieka stąpającego po twardym gruncie. Jeszcze lepiej, jeśli ten grunt to Ameryka Łacińska, do której ma od lat słabość – taką samą zresztą jak do wspinaczki skalnej i wysokogórskiej. W Peru zdobył dwa 6-ciotysięczniki, przemierzał też Patagonię i Andy.

Taak, Artur, woda i podróże w trampingowym stylu tworzą wybitnie udany i trwały związek. Więź to głęboka i niemająca chyba końca pasja, która inspiruje również innych. Z Arturem Skrzyszowskim spędzasz czas aktywnie i nuda Ci nie grozi.

Trochę pilot, trochę przewodnik, ruchliwy człowiek, który w czterech ścianach długo nie usiedzi. Antonina Małowiecka w wieku 12 lat stwierdziła, że nie będzie chodzić na geografię. W 2007 r. bogowie i bóstwa Orientu pokarali ją za to, kiedy w trakcie studiów na UAM współtworzyła trzon wyprawy studenckiej do Indii i Nepalu.

Od tamtej pory rozpoczęła chaotyczne poznawanie reszty mapy świata na własnych warunkach. W Dżakarcie nagrywała dyktafon ostre granie indonezyjskiej sceny punkowej. W zimnym himalajskim Ladakhu prowadziła badania nad sprzecznościami indyjskiej polityki ochrony środowiska. W wietrznej Patagonii podróżowała stopem najbardziej niegościnną autostradą Ameryki Południowej – Carretera Austral. W Maroku doiła wielbłądy. W Egipcie nigdy nie miała dość tłumaczenia ludziom, że piramid w Gizie naprawdę nie zbudowali kosmici. Nie, tych innych też nie.

Uwielbia chodzić po dziurach i straszyć turystów. W wolnych chwilach objaśnia zawiłości procesów w metamorfiku izerskim i robi za gwarka XVI-wiecznych izerskich sztolniach. Z doskoku straszy na jednym z najbardziej znanych dolnośląskich zamków. Kiedy nie pracuje, gotuje nieludzkie ilości curry i maniakalnie ogląda „Indianę Jones’a”.

Targuje się skutecznie w hindi, arabskim, darija i kilku innych językach, które udaje, że zna.
Antonina Małowiecka zabierze Cię w podróż np. do Maroka.

Marcin Bogucki w dzieciństwie chciał być wodzem Indian i podróżnikiem. Dowiedział się jednak, że nie ma takiego zawodu, a wszystkie kraje już dawno zostały odkryte, zaczął więc patrzeć na życie „realnie”. Na szczęście zrozumiał swój błąd i dość szybko wrócił na ścieżkę odkrywcy. Zaczął podróżować – najpierw na własną rękę, potem został pilotem wypraw. Okazało się też, że w tych dawno odkrytych krainach wciąż jest wiele niewyjaśnionych tajemnic.

Indie, Nepal, Chiny, Laos, Turcja, Iran, Maroko, znaczna część krajów Europy – to kierunki znane i lubiane Marcinowi Boguckiemu. Poznał je, przemierzył szlaki, planuje kolejne podróże, czując, że wiele pięknych krain jeszcze jest do odkrycia.

Prowadzi Was przez Indie i zabiera do Nepalu. Udowadnia, że w podróżowaniu najpiękniejsze jest… podróżowanie, wspólne doświadczanie i smakowanie.

Gdyby przyrównać ją do tańca – byłaby salsą, jeśli do zwierzęcia – kameleonem, bo żywiołem Karoliny Rostek jest nieustająca zmiana. Określa ją ruch i dynamika, choć czasem potrzebuje wyciszenia. Włóczy się wtedy po nadmorskich rezerwatach, a w lasach zbiera grzyby :).

Karolina Rostek ukończyła Politechnikę Gdańską i studia uzupełniające MA in Euroculture na Rijksuniversiteit Groningen, ale to nie z ekonomią i zarządzaniem związała życie, a z pilotowaniem wypraw. Aktywne spędzanie czasu zaszczepili w niej rodzice. To z nimi w Tatrach odkrywała swoje podróżnicze powołanie. Gdy podrosła upomniał się o nią szeroki świat i choć przemierzyła już sporą jego część, największą atencją od lat darzy Amerykę Łacińską.

Mówi w trzech językach, jeździ konno, lubi zjeżdżać na canopy tour i kocha salsę, której magię poznawała na Kubie. Ta wyspa przyciąga ją jak magnes, a w salsie odnalazła swój rytm życia. Z taką samą pasją pilotuje wyprawy – dzieli się, pomaga, prowadzi tam, gdzie autentyzm i pokazuje to, co wartościowe.
Karolina Rostek poprowadzi Cię przez kraje Ameryki Łacińskiej i do Maroka, a jeśli zechcesz – przez polskie zakątki.

Po Europie lubi podróżować autostopem, a po Himalajach motocyklem. Docenia walory trampingów, bo dają sposobność wnikania głęboko w kulturę, dlatego najchętniej zatrzymuje się u lokalnych mieszkańców i stara się unikać turystycznych pułapek.

Z wykształcenia Paweł Łaszcz jest filologiem i specjalistą ds stosunków międzynarodowych, a z wyboru pilotem wypraw. Choć podróżuje po całym świecie, najlepiej zna Azję Południową oraz Południowo-Wschodnią. Rok spędził w Indonezji, pracując jako pilot wycieczek, dziennikarz, nauczyciel języka angielskiego, pracownik 5* hotelu, a także… instruktor samoobrony. Wspierał też polską dyplomację w Dżakarcie (Indonezja).

Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają i w jej przypadku wszystko to sprawdza się co do joty. Bo choć sama pochodzi z nad morza, największą podróżniczą miłością obdarzyła góry.

Paulina Wałowska to doświadczona przewodniczka górska, obyta ze specyfiką tego rodzaju podróży. Ma za sobą wiele wypraw po Kaukazie, Iranie czy Pamirze. Jej ulubionym środkiem transportu jest autostop, porusza się głównie po mało popularnych szlakach, gdyż bardziej od froterowania posadzek zabytków liczą się dla niej napotkani na trasie ludzie. Rozmowy, opowieści przy herbacie, celebracje wspólnie dzielonych chwil. Ot, uwielbia to, co niepoznane, dziewicze.

Miewała też „stacjonarne” epizody pracownicze w korporacjach, jako lektorka francuskiego, była wolontariuszką na rumuńskiej wsi, a od czasu do czasu pracuje również jako tłumaczka.

Paulina Wałowska zabiera Was na wyprawę

Antropolożka i indolożka z wykształcenia; najpierw z przypadku, potem już z serca. Podróżniczka wybiórcza, od lat przemierza szlak niezmiennie wiodący do Indii i Pakistanu. Wkręcona w klimaty muzułmańskie i suficką muzykę. Fanka pakistańskich zapasów i bollywoodzkich filmów grozy. Docenia dobro jogi, żyje według filozofii buddyzmu. Wielbicielka azjatyckiej kuchni i ajurwedyjskich masaży. Często śnią się jej lotniska.

Łażę, jem, wącham i oglądam, bo „doświadczyć można znacznie więcej, niż kiedykolwiek da się poznać czy opowiedzieć”.

Grzegorz Kowalczyk (na zdjęciu po lewej) studiował informatykę na Politechnice Warszawskiej, ale – jak to często bywa – życie przygotowało dla niego zupełnie inny scenariusz. Został autorem i wykonawcą tekstów kabaretowych, a następnie dziennikarzem Polskiego Radia, Rzeczpospolitej oraz Newsweeka. W czasie wolnym, czyli między jednym a drugim artykułem, Grzegorz Kowalczyk powoli oddawał się swojej nowej pasji. Bakcyla podróży złapał podczas dwóch samotnych wypraw do Indii drogami lądowymi. Po jakimś czasie odkrył, że jego powołaniem jest życie w drodze i ostatecznie porzucił siedzenie przed redakcyjnym komputerem.

Dziś najlepiej się czuje na azjatyckim kontynencie – nie tylko w gwarnych metropoliach Chin, Indii czy Tajlandii, ale także w wioskach daleko od tzw. cywilizacji, pośród natury i dzikiej przyrody. Inną jego namiętnością jest żeglarstwo, najchętniej pływa po ukochanych mazurskich jeziorach.

Absolwentka filologii indyjsko-tybetańskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i indianistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zarówno w pracy, jak i w codziennym życiu, stara się łączyć pasję podróżowania i odkrywania świata z zamiłowaniem do języków klasycznych. Dzięki stypendium ICCR (Indian Council for Cultural Relations) miała możliwość przez rok studiować sanskryt (klasyczny język indyjski) w duchowym sercu Indii – Waranasi.

Jej zainteresowania sięgają jednak znacznie dalej – fascynuje ją świat rytuału, kwestie religioznawcze, filozofie wschodu, a przede wszystkim poznawanie kultur w bezpośrednim kontrakcie z nimi, co zaowocowało licznymi podróżami, m.in. wyprawami na Bałkany, do Turcji i Gruzji. Obecnie pogłębia swą wiedzę o Indiach na studiach doktoranckich.

Filip Śmigiel mieszka i pracuje w Hongkongu. To postać nietuzinkowa, bardzo świata ciekawa i arcylubiana. Wcześniej mieszkał w Chinach, we Francji i w Szkocji, rezydował też na Islandii. Parał się różnymi profesjami – był muzykiem, nauczycielem, kucharzem, tłumaczem, kontrolerem jakości, grał w reklamach telewizyjnych. Zarządzał ponadto nielegalnym hostelem czy udawał dyrektora amerykańskiego liceum. Ot, Filip Śmigiel, to podróżnik, dla którego życie jest przygodą.

W wolnym czasie lubi podejmować kolejne wyzwania. Włóczy się autostopem, pisze bajki, unika jak ognia płacenia za atrakcje turystyczne.

Filip Śmigiel zabiera Was do Chin.

Każdy ma jakiegoś bzika, każdy jakieś hobby ma. Bartek Rubik nie ma co prawda chomika, ale ma aparat fotograficzny i apetyt na świat. Ot, podróżowanie ma wdrukowane w kod DNA: odwiedził już 80 krajów i, jak wylicza, w podróży spędził łącznie  4 lata. Biegle włada również 3. językami.

Bartek Rubik to podróżujący fotograf dokumentujący wierzenia, transowe święta i rytuały rdzennych ludów – to one stanowią oś jego wędrówek przez kraje Ameryki Łacińskiej czy Azję. Uwieczniał Fiesty La Mama Negra w Ekwadorze, brutalne walki na pięści na festiwalu Tinku w Boliwii, odbył pielgrzymkę do lodowców Senor de Qolloriti w peruwianskich Andach, mieszkał wśród Huaorani w ekwadorskiej Amazonii. A to ledwie ułamek jego dokonań na niwie włóczęgi między wymiarami.

Bartka Rubika spotkacie na trekkingach wysokogórskich, gdzieś pomiędzy masywem Cordillera Huayhuash w Peru a górami Kaukazu. Jego fotografie obejrzycie podczas wystaw, m.in. w Muzeum Azji i Pacyfiku, a barwne opowieści usłyszycie m.in. w Kinie Luna, Kinie Wisła, czy na festiwalach Kolosy, Bonawentura, Włóczykij. Ma o czym prawić, choć – tak między nami mówiąc – najlepiej to wszystko samemu przeżyć i po prostu wybrać się z Bartkiem w omtrampingową podróż.

Dziennikarka i włóczykij. W podróżowaniu, bardziej od zabytków, interesuje się ludźmi. To oni – szamani, artyści, archeolodzy czy zwykli-niezwykli zjadacze chleba sprawiają, że podróż staje się wielką przygodą. Pozwalają poznać klimaty, o których nie wspominają przewodniki Lonely Planet. Dorota najlepiej czuje się w Ameryce Łacińskiej. Ostatnio zakochała się w Gruzji.

Relacje, zdjęcia i ciekawostki z podróży na blogu:

Choć ukończyła historię sztuki, dalsze losy zdecydowała się spleść z inną profesją, choć bez wątpienia wykształcenie i rozległa wiedza wielokrotnie przydają się jej w pracy. Maja Tyborska to bowiem niekwestionowana znawczyni kultury latynoamerykańskiej. Ameryka Południowa, jak i zresztą Ameryka Łacińska to regiony, którym oddała się bez reszty. Dość wspomnieć, że przez 3 lata mieszkała w Meksyku, a ostatnich 5. spędziła w Argentynie – w Buenos Aires pracowała w Ambasadzie Polskiej.

Podróżniczka i pilotka wypraw m.in. przez Chile, Paragwaj, Urugwaj, zaangażowana w popularyzowanie wiedzy o Polakach, którzy podczas II wojny światowej wyemigrowali do Ameryki Łacińskiej. Prowadzi projekt Tak los rzuca nami – to seria filmów dokumentalnych, które sama wyreżyserowała. W wolnych zaś chwilach Maja Tyborska oddaje się żywiołowemu tangu i jodze.